Twoleft

We beginnen dit reisverslag met een weetje, je hebt er helemaal niets aan maar je mag het gerust doorvertellen, daar heb ik geen problemen mee, en of het helemaal de waarheid is, daar durf ik mijn hand niet voor in het vuur te steken. De titel van dit reisverslag komt namelijk overeen met twaalf, het bestaat namelijk uit ‘twee’ (two) en ‘over’(left) dat later twelve is geworden. Zo heb je in het Oergermaans ‘twalibi’ dat op hetzelfde neerkomt. Op school vragen ze altijd bij het schrijven van een verslag om een goede binnenkomer, dit om de lezer een beetje nieuwsgierig te maken… Achja, beter dan helemaal niets zullen we maar zeggen.

Week nummer twaalf alweer en we zitten al in November, dat wil zeggen dat ik in mijn stage periode al over de helft ben en dat ik nog maar minder dan drie maanden hier in Nieuw Zeeland ben. Daarom grijp ik elke mogelijkheid om zoveel mogelijk van dit prachtige land te zien, te leren en voor het allerbelangrijkste ‘om te genieten’.
Daarom is er ook deze week weer een uitstapje gemaakt, en niet zomaar eentje… ook is het is geen probleem als je Sander Antonis voor gek wil verklaren, maar dit weekend hebben we een trip gemaakt van meer dan duizend kilometer, 1000 ja!

We (Bjorn, Karoline en Andy aus Deutschland en Martijn) zijn in de vroege morgen vertrokken vanuit Auckland om vervolgens naar Cape Reinga te rijden, dat 425 kilometer ten Noorden van Auckland ligt, en daarmee het Noordelijkste punt van Nieuw Zeeland is.
Daar hebben we genoten van het verbluffende uitzicht, een uitzicht waar je wel eventjes stil van wordt. De golven waren prachtig aan het dansen om vervolgens op een sierlijke manier tegen de rotsen neer te slaan, het water was ontzettend helder en het strand lag er keurig bij. Dit was genieten, puur genieten en het afscheid nemen was dan ook wel even zwaar…

Vervolgens zijn we naar reusachtige duinen gereden, die dan ook de naam ‘Giant Dune’ kende. Daar hebben we gespeeld als kleine kinderen in de zandbak. Het was aardig zwaar om elke keer weer naar de top te klauteren maar je kon er heerlijk van af duiken, vliegen, vallen, rennen, nog meer duiken nog meer vliegen en ga zo maar door. We hebben hele leuke foto’s kunnen nemen en het was een speelkwartier van zo’n dertig minuten, als je begrijpt wat ik bedoel. Google vooral eventjes ‘Giant Dune Cape Reinga’ om een beeld te kunnen vormen van deze ontzettend grote zandbak.

Uitgeput en wel hebben we heerlijk gegeten in een steakhouse om daarna onze ingekochte gerstenatjes in het vooraf gereserveerde hostel te kunnen nuttigen. Ook dit was een groot succes, het was een soort van jeugdherberg met vele jonge reizigers en met van allerlei faciliteiten om het naar je zin te kunnen hebben. Om elf uur was het tijd om naar de kamer te gaan en daar hadden we een vijf persoonskamer met vijf bedden en daar hebben dan ook vijf mensen heerlijk kunnen slapen om de volgende dag weer fris en fruit verder het Noorden van het Noordereiland te kunnen ontdekken.

Na een lekker ontbijtje bij de plaatselijke bakker zijn we naar 90 Miles Beach gereden, een strand waar je bij eb met de auto over heen kan rijden, helaas troffen we het strand aan tijdens vloed en hebben we maar de verstandige keuze moeten maken om de auto achter te laten. Om er toch een groot avontuur van te maken, hebben Bjorn en ik de zwembroeken uit de auto gepakt, om een heerlijke frisse ochtendduik te nemen in de oceaan. Er waren hoge golven en er werd steeds meer risico genomen om verder het water in te gaan, totdat de stroming op een begeven zo sterk werd dat we de volwassen keuze hebben gemaakt om gauw het water uit te gaan. Het hoogtepunt van de waterpret was bereikt en daar waren we dan ook zeker dik tevreden mee.

Het laatste wat we zeker moesten bekijken was een boom, en je voelt het al aankomen, dit was natuurlijk niet zomaar een boom. Nee het was een van de grootste bomen van het land en ook een van de dikste ter wereld. Het was namelijk een boom van meer dan 50 meter hoog, dat nou niet zo bijzonder is maar het had een omtrek van meer dan 14 meter.

Check Check dubbel Check… we hebben heel het lijstje afgewerkt en daarom was het tijd om terug naar Auckland te rijden. Onderweg hebben we nog een paar keer gestopt op plaatsen die aangeraden werden, op plaatsen waar je van een mooi uitzicht kon genieten of waarvan het strand ontzettend wit, rood of zwart was.

Om dit weekend helemaal top af te kunnen sluiten hebben we deze avond nog eens lekker gegeten in een Italiaans restaurant, het was even lastig voor mijn Duitse kameraad maar ik kon hem toch wel even duidelijk maken wat de Italiaanse woorden inhielden en welke gerechten
meestal aan te raden zijn. Het was de ideale afsluiter van het weekend…

De batterij van deze jongen is helemaal leeg en moet opgeladen worden, het is daarom tijd voor een lange nachtrust.
Op naar week dertien!