Het ongeluksgetal

Zoals je afgelopen week hebt kunnen lezen, zijn we naar Cape Reinga geweest en hebben we genoten van de schoonheid die het meest Noordelijke punt van Nieuw Zeeland te bieden had. Het was een zeer leuk weekend en het had dan ook niets met ongeluk te maken, tenminste totdat ik erachter kwam dat ik iets miste, mijn jas! Ik heb op een of andere manier mijn jas verloren gedurende dit weekend en nu wordt het hier wel zomer, maar dat is niet de reden om mijn lieve jasje alleen te laten. Een goed begin van week nummer dertien dus. Eerst belde ik de restaurants waar we gegeten hadden, daar hadden ze niets gevonden, daarna de herberg waar we geslapen hadden, een jonge jongen nam de telefoon op (een Duitse stagiair) en het enige wat hij te melden had, was “Nee niet gezien”. Daar had ik toch een raar onderbuik gevoel bij en ik zag hem al in mijn gedachte vrolijk rondhuppelen in mijn jas! Ik heb daarom de manager van de jeugdherberg een email gestuurd en ja hoor, ze hadden hem gevonden. Het was een echte kiwi, die bekend staan om hun eerlijkheid, en hij heeft de volgende dag ‘mijn’ jas naar me opgestuurd. +1 voor de kiwi, -1 voor de Duitser!

En toen kon het geluk beginnen…

Één ontzettend goede week gehad op mijn stage, waarbij ik veel werk heb verricht, en de waardering van mijn team ervoor terug kreeg. De mail van mijn stage begeleidster vanuit Eindhoven dat mijn marktonderzoeksplan goedgekeurd was. Het onderzoeken van de concurrenten in Australië gaat ook als een dolle en ik heb alle benodigde middelen en bronnen om een mooi rapport te gaan maken. De zon die steeds meer begint te schijnen en de temperaturen die aan het stijgen zijn. Het scoren van een doelpunt met een keeper op goal. Het krijgen van een gratis week in mijn appartement omdat we er voor zo’n lange tijd zijn en mijn nieuwe collega Shiree waar ik ontzettend veel lol mee heb, en waar ik het heel goed mee kan vinden.

Week nummer dertien was helemaal niet zo slecht als dat de naam van dit verslag en de inleiding ervan misschien bij menig lezer deed vermoeden. Het gaat nog steeds allemaal prima, ik heb het ontzettend naar mijn zin, de tijd blijft vliegen en ik heb nog maar zes weken stage te gaan.

In veel van de voorgaande reisverslagen beschrijf ik de uitstapjes, de tripjes die we maken en de lol die we hebben, de nieuwe ervaringen die ik in mijn rugzak kan stoppen, en het pure genot dat ik meemaak tijdens deze roadtrips. Dit weekend stond er weer een trip voor de boeg, de planning was om naar White Island te gaan, een actieve vulkaan op zo’n dertig minuten varen van Tauranga.
Toch heb ik voor dit weekend een keuze gemaakt om niet mee te gaan, en om wat tijd voor mezelf te hebben. Het leven hier gaat zo ontzettend snel, dat je zal zeggen, je moet elk weekend van huis en elke kans grijpen om van het landschap te genieten. Maar van dit weekend heb ik een rustweekend gemaakt, ik ben namelijk dik tevreden, ik heb alles wat ik wil hebben en het is wel even prima zo.
Heel even weer met beide benen op de grond en de mindere dingen die moeten ook gebeuren dus daar heb ik me dit weekend mee bezig gehouden.
Is Sander nu gek geworden, nou U kunt het vergelijken met een restaurant, die het zo druk heeft, dat het niet de tijd heeft om de vuile borden af te wassen, het is namelijk alleen maar bezig met de leuke dingen, nou die vuile borden heb ik vandaag even af gewassen, en dat is prima!
Er moest een heleboel gebeuren voor In Loco, het bedrijfje dat ik samen met Martijn run, ook heb ik voor het eerst in mijn leven de gootsteen uit elkaar gehaald omdat er een lek inzat, na een grote natte boel is dat gerepareerd, de koelkast/vriezer was toe aan een ‘ontdooi’ sessie, de was stapelde zich op en daarom heb ik daar ook maar even aandacht aan besteed, de voorraad kast was leeg en de laatste dagen werden er alleen maar snelle makkelijke maaltijden gemaakt, dus die is ook weer aangevuld en ik kan weer heerlijk wat lekkers voor mezelf klaarmaken, voor het eerst in een lange tijd weer eens lekker goed lang uitgeslapen, dat ook geen probleem was.

Het zijn allemaal kleine dingen maar die moeten wel gebeuren, en ik ben blij dat ik daar even de tijd voor heb genomen, we staan weer met beide benen op de grond, de banden zijn gewisseld, benzine is bijgevuld, het was een goede pitstop en hop hop op naar volgende week. Waar ik weer volle toeren ga maken!

Mensen het allerbeste vanuit mijn kamer in Auckland toegewenst!

Sander