‘Decade’

Met decade kan men denken aan het verzamelalbum van Neil Young dat in 1977 werd uitgebracht, maar dat was niet helemaal de achterliggende gedachte, toen ik deze titel aan dit verslag gaf.
Een serie van tien boeken noemt men namelijk ook een decade, ik ben dan wel geen schrijver die elke week een nieuw boek op de toonbank heeft liggen, maar ik kom wel met een reeks reisverslagen waarvan dit nieuwe reisverslag alweer het tiende is, dus daarom kan er zeker gesproken worden van een decade.

Elke week weer houd ik jullie op de hoogte van mijn avonturen hier in Auckland, Nieuw Zeeland. Deze week is er letterlijk en figuurlijk een ‘hoogtepunt’ bereikt, en dit was niet zomaar een hoogtepunt, neen het lag op 13.000 ft, dat overeenkomt met 3.9624 meter. Ik ben namelijk uit een vliegtuig gesprongen, dat noemen ze ook wel ‘Skydiven’.
We werden de zaterdagochtend om 08.00 opgehaald met een busje om vervolgens naar een weiland te rijden, zo’n veertig minuten van Auckland af, om daar met een klein, lief en schattig vliegtuigje de lucht in te gaan.

Er waren negentien springen opgedeeld in vier groepen waarvan ik in de laatste groep zat, groep vier. Toen de wolken verdwenen waren was het tijd voor de eerste groep, waarna groep twee en groep drie gingen springen. Het wachten leek uren te duren, dit door de kleine zenuwen die toch wel aanwezig waren, het is namelijk niet niks lieve mensen.
Toen ik eenmaal omgetoverd was in een skydiver, was het klaar om samen met Billy, die meer dan vijfduizend sprongen op zijn naam had staan en ook wel opperhoofd van het springgezelschap was, het vliegtuigje in te stappen dat ons naar de juiste hoogte bracht.
In het vliegtuig was het nog even de spreekwoordelijke puntjes op de i zetten, om vervolgens de grootste adrenaline kick uit mijn leven mee te gaan maken. De deur ging open, ik hing ongeveer vier kilometer boven de grond, legde mijn hoofd op zijn borst en keek naar het stoplicht dat binnen een paar seconden haar groene kleur liet zien.
We sprongen uit het vliegtuig en het was een vrije val met een snelheid van bijna tweehonderd kilometer per uur, waarin ik alleen maar heb geschreeuwd hoe ongelofelijk gaaf ik het vond. Dit was een fantastisch euforisch moment, wat een geweldige ervaring.
Na een seconden of 45 was het tijd om de parachute te openen en sprak Billy de geweldige woorden uit ‘Welcome to my office bro’! Ik heb vijf minuten lang genoten van het uitzicht en het gevoel, het gevoel dat je zweeft en heel de wereld aankan en ook heb ik de touwtjes van de parachute in handen gehad. Op het moment dat ik een ruk aan het linker touw gaf, gingen we naar links en zo was het ook andersom op het moment dat ik het rechter touw naar beneden trok.

Het was super gaaf en smaakt zeker te weten naar meer, de plannen zijn al gemaakt om dit te gaan herhalen in het zuidereiland. Omdat ik alles erop en der aan had besteld, heb ik twee CD’s meegekregen met daarop een ontzettend leuk filmpje van een minuut of vijf, en meer dan 150 foto’s waarvan ik er morgen een paar op het internet ga plaatsen. Dus kijk vooral even op mijn Facebook pagina om de foto’s te zien. Ik ben er mee bezig om het filmpje ook op Facebook te krijgen, maar daar kan ik geen belofte van maken.

Toen we weer terug waren in de stad hebben we met alle springers genoten van een heerlijke lunch, dat ook meteen mijn avondeten is geworden, in een gezellig restaurantje in het centrum van Auckland om vervolgens in de avond op stap te gaan. Dit was een leuk avondje stappen waar Martijn en ik weer vanalles hebben meegemaakt, maar vooral het belangrijkste is dat we hebben genoten!

Vandaag hebben we voor de eerste keer de zondag gescheiden gevierd, Martijn is vroeg op pad gegaan om te genieten van de rust en vrede op een eiland hier in de buurt, Bjorn had een bruiloft van een collega en ik heb heerlijk genoten van de zon en het strand op Long Bay, waar ik lekker afscheid heb genomen van de enigszins aanwezige kater die ik op zaterdagnacht heb gevormd. Het is niet helemaal verantwoord om het volgende op papier te zetten omdat er toch een soort van beroepsgeheim in schuilt, maar omdat ik toch graag met jullie mijn belevenissen wil delen, zal ik het als volgt definiëren: De liefde van de man gaat door de maag, en zodoende heb ik vandaag genoten van een heerlijk verzorgde tapas op het strand van Long Bay:) Het werken voor een Au Pair Agency is zo slecht nog niet lieve mensen…

Ik ga dit weekend afsluiten door nog een keer te diven, geniet nog van je vrije dag en ik ‘duik’ hier lekker mijn bedje in!

De groeten.