Week Veertien!
Door: SanderAntonisNZA
Blijf op de hoogte en volg Sander
19 November 2013 | Nieuw Zeeland, Auckland
Afgelopen week was ik dan al weer drie maanden weg van huis en drie maanden hier in het al zo mooie Nieuw Zeeland, het land dat me de kans geeft om mezelf op een heleboel punten te ontwikkelen, het land waar ik voor het eerst als zelfstandige jongen moet zien te overleven, het land dat elke week weer haar pracht en pralen laat zien, het land waar ik elke dag weer van mag genieten.
(Normaalgesproken schrijf ik elke zondagavond een reisverslag, zodat het verslag vanaf zondagochtend door jullie gelezen kan worden en zoals menig lezer hoogstwaarschijnlijk al heeft opgemerkt, is dat er geen verslag was geplaatst op de zondag. Ik ben helaas drie dagen niet echt in de staat geweest om iets op papier te zetten, dit door de overdosis aan zon die gedurende het weekend op mijn bolleke heeft geschenen. Het voelde als een enorme kater, alsof er elke tien minuten een grote goed gevulde vrachtwagen over mijn hersenpan reed, maar na veel water drinken, en het nemen van enorm veel rust, kan ik nu toch wel zeggen dat ik weer bijna de oude ben. Daarom grijp ik direct de kans om alsnog mijn belevenissen van de afgelopen week met jullie te delen.)
Na het pakken van een weekendje rust, waar ik de batterij goed heb kunnen opladen en waar de banden zijn verwisseld, was het weer tijd voor een nieuw avontuur, en daarom hebben Bjorn, Martijn en ik een auto gehuurd om zo een bezoek aan Coromandel te brengen.
Coromandel is een plaats dat aan de oostkust van het Noordereiland ligt, op zo’n 75km van Auckland. Daar ben je met de auto zo, zal je zeggen… Nou er is maar één ontzettend lange weg die je kan nemen, een weg vol avontuur, mooie uitzichten en een weg waar je ontzettend hard kan rijden maar waar de bochten levensgevaarlijk zijn, dat is de enige weg om in Coromandel te komen en die is zo’n 190km lang, dus dat was wel even rijden maar dat kon de pret niet drukken. Vol goede moed zijn we om 10.00 uur aangereden om zo een goede twee uur later te arriveren in Coromandel City.
Eenmaal aangekomen, leek het net of ik op de filmset van een Amerikaanse Western terecht was gekomen, het was namelijk één lange straat met van die typisch saloons met klapdeuren. Je kon nog net niet een prulletje over straat zien waaien. Oké dit is iets wat overdreven maar je mag je voorstellen dat na een weg van bijna 200 km, we echt in het midden van niets terecht zijn gekomen.
Na het nuttigen van een goede lunch was het tijd om naar de eerste trekpleister te gaan, Cathedral Cove, dat zich, als je het aan mij vraagt, een van de zaligste plekken van Coromandel mag noemen. Na het parkeren van de auto, het lopen van een 45 minuten track, kwamen we aan in het paradijs dat zich aan de kust bevond. Het is lastig om dit op papier te zetten, maar ik ga het als volgt definiëren “Het water van de zee dat op een sierlijk ritme tegen de steeds zwakkere staat van de rots slaat, gaat er voor zorgen, dat er een moment gaat komen, waarop de gigantische rots met een aantal meter wordt verkleind, waardoor het proces weer van voor af aan kan beginnen, maar op dit moment is de rots nog sterk genoeg om haar schoonheid te tonen” voor de jongere lezers “De rots is als een lolly waarbij je alleen aan de onderkant likt, totdat de lolly naar beneden valt” En dit was in veelvoud aanwezig, dus er waren een aantal rotsen, op het strand en in het water, die geleidelijk aan haar onderkant verloor, door het zoute zeewater. Ook heeft de oceaan ervoor gezorgd dat er een tunnel is gecreëerd waardoor men, wanneer het laagtij was, onder een rots door kon lopen, om zo het andere deel van het strand te bereiken. Mocht het je niet meezitten om je fantasie te laten werken, google dan vooral eventjes.
Na een overnachting in een hostel waarbij er heerlijk is geslapen, al moet ik zeggen dat ik daar al wat eerder in bed lag dan de andere jongens, dat voor mij niet echt normaal is, en waar de wekker om 08.00 af ging, zijn we opzoek gegaan om een ontbijtje te scoren, om het stadje eens te bezichtigen en om naar een verhuurbedrijf van zee kajakken en Stand Up Paddle (SUP) te zoeken. De drie voorgenomen doelen werden alle drie behaald en zo ben ik om 10.00 in een zee kajak gestapt om naar Donut Island te varen. Ik had natuurlijk al wel eens in een kano gezeten op een riviertje in Valkenswaard maar dit was toch echt andere koek. Er waren meters hoge golven waar je recht op af moest varen, waarbij je een beetje achterover moest leunen en je mond dicht moest houden, omdat je anders liters water naar binnen. Dit was een super gave ervaring, het was geweldig, spannend, cool, gaaf, top, het was gewoon perfect. Totdat we een heleboel kwallen in het water zagen, en niet zomaar kwalletjes, nee van die grote, met van die draden die veel langer zijn dan dat ik ben, en nu ben ik niet zo lang (1.76m), maar dat was toch wel eventjes schrikken. Er zou er maar net eentje mijn kajak worden ingesleurd tijdens een grote golf, daar zat ik natuurlijk niet op te wachten. Dit zorgde wel voor enorm veel pret en het tempo werd eventjes grondig verhoogd.
Eenmaal aangekomen bij het Donut Island wisten we niet wat we meemaakten, en zoals de naam van het eiland al weergeeft, het was een ware donut. Dat wil zeggen rond van de buitenkant en een gat in het midden en dat was bereikbaar met de kajak. Er was namelijk een natuurlijke ingang waardoor je onder de rotsen door, een soort van tunnel, naar binnen kon. En eenmaal binnen aangekomen was ik het bijna eventjes kwijt. Dit was zo ontzettend vet, het leek net of je aangespoeld was in een geheim paradijs of dat je meespeelde met een aflevering van Expeditie Robinson, een van mijn favoriete programma’s. Het was namelijk helemaal dicht aan de buitenkant, er was leven in het water en op de rotsen, en als je omhoog keek zag je de stralende zon door de dichtgroeiende natuur, geweldig!
Na een flinke middag kajakken, het genieten van schoonheid van de oceaan en het spelen in de grote golven, werd er nog een kers en wat slagroom aan de al zo lekkere taart toegevoegd.
ORKA'S, levensechte, grote, enorme, reusachtige, angstaanjagende, schitterende Orka's. We hebben ze dit weekend gewoon in het echt gezien… wat voor soort het was, daar heb ik dan geen verstand van, maar het waren ze wel. Dolfijnen hadden we al gezien, dat zijn kleine lieve zoogdieren die in het water spelen en hier en daar een duik boven het water nemen, super gaaf om te zien en niets mis mee, maar deze beesten, dat is wel even gigantisch om te zien. Het was dan ook een prima afsluiting van het weekend…
Nu we weer helemaal bij gekomen zijn van de zonnestralen, is het morgen weer tijd om naar mijn stage te gaan, waar ik twee dagen niet ben geweest om mijn rust te pakken, om vervolgens dit weekend weer van alles mee te gaan maken. Ik ga mezelf in ieder geval nog beter insmeren, een pet en een zonnebril dragen om zo het volgende reisverslag gewoon weer op de zondag avond te kunnen schrijven.
Met mij gaat alles weer goed, en ik hoop dat het met u ook goed gaat,
het allerbeste!
Sander Antonis
(Normaalgesproken schrijf ik elke zondagavond een reisverslag, zodat het verslag vanaf zondagochtend door jullie gelezen kan worden en zoals menig lezer hoogstwaarschijnlijk al heeft opgemerkt, is dat er geen verslag was geplaatst op de zondag. Ik ben helaas drie dagen niet echt in de staat geweest om iets op papier te zetten, dit door de overdosis aan zon die gedurende het weekend op mijn bolleke heeft geschenen. Het voelde als een enorme kater, alsof er elke tien minuten een grote goed gevulde vrachtwagen over mijn hersenpan reed, maar na veel water drinken, en het nemen van enorm veel rust, kan ik nu toch wel zeggen dat ik weer bijna de oude ben. Daarom grijp ik direct de kans om alsnog mijn belevenissen van de afgelopen week met jullie te delen.)
Na het pakken van een weekendje rust, waar ik de batterij goed heb kunnen opladen en waar de banden zijn verwisseld, was het weer tijd voor een nieuw avontuur, en daarom hebben Bjorn, Martijn en ik een auto gehuurd om zo een bezoek aan Coromandel te brengen.
Coromandel is een plaats dat aan de oostkust van het Noordereiland ligt, op zo’n 75km van Auckland. Daar ben je met de auto zo, zal je zeggen… Nou er is maar één ontzettend lange weg die je kan nemen, een weg vol avontuur, mooie uitzichten en een weg waar je ontzettend hard kan rijden maar waar de bochten levensgevaarlijk zijn, dat is de enige weg om in Coromandel te komen en die is zo’n 190km lang, dus dat was wel even rijden maar dat kon de pret niet drukken. Vol goede moed zijn we om 10.00 uur aangereden om zo een goede twee uur later te arriveren in Coromandel City.
Eenmaal aangekomen, leek het net of ik op de filmset van een Amerikaanse Western terecht was gekomen, het was namelijk één lange straat met van die typisch saloons met klapdeuren. Je kon nog net niet een prulletje over straat zien waaien. Oké dit is iets wat overdreven maar je mag je voorstellen dat na een weg van bijna 200 km, we echt in het midden van niets terecht zijn gekomen.
Na het nuttigen van een goede lunch was het tijd om naar de eerste trekpleister te gaan, Cathedral Cove, dat zich, als je het aan mij vraagt, een van de zaligste plekken van Coromandel mag noemen. Na het parkeren van de auto, het lopen van een 45 minuten track, kwamen we aan in het paradijs dat zich aan de kust bevond. Het is lastig om dit op papier te zetten, maar ik ga het als volgt definiëren “Het water van de zee dat op een sierlijk ritme tegen de steeds zwakkere staat van de rots slaat, gaat er voor zorgen, dat er een moment gaat komen, waarop de gigantische rots met een aantal meter wordt verkleind, waardoor het proces weer van voor af aan kan beginnen, maar op dit moment is de rots nog sterk genoeg om haar schoonheid te tonen” voor de jongere lezers “De rots is als een lolly waarbij je alleen aan de onderkant likt, totdat de lolly naar beneden valt” En dit was in veelvoud aanwezig, dus er waren een aantal rotsen, op het strand en in het water, die geleidelijk aan haar onderkant verloor, door het zoute zeewater. Ook heeft de oceaan ervoor gezorgd dat er een tunnel is gecreëerd waardoor men, wanneer het laagtij was, onder een rots door kon lopen, om zo het andere deel van het strand te bereiken. Mocht het je niet meezitten om je fantasie te laten werken, google dan vooral eventjes.
Na een overnachting in een hostel waarbij er heerlijk is geslapen, al moet ik zeggen dat ik daar al wat eerder in bed lag dan de andere jongens, dat voor mij niet echt normaal is, en waar de wekker om 08.00 af ging, zijn we opzoek gegaan om een ontbijtje te scoren, om het stadje eens te bezichtigen en om naar een verhuurbedrijf van zee kajakken en Stand Up Paddle (SUP) te zoeken. De drie voorgenomen doelen werden alle drie behaald en zo ben ik om 10.00 in een zee kajak gestapt om naar Donut Island te varen. Ik had natuurlijk al wel eens in een kano gezeten op een riviertje in Valkenswaard maar dit was toch echt andere koek. Er waren meters hoge golven waar je recht op af moest varen, waarbij je een beetje achterover moest leunen en je mond dicht moest houden, omdat je anders liters water naar binnen. Dit was een super gave ervaring, het was geweldig, spannend, cool, gaaf, top, het was gewoon perfect. Totdat we een heleboel kwallen in het water zagen, en niet zomaar kwalletjes, nee van die grote, met van die draden die veel langer zijn dan dat ik ben, en nu ben ik niet zo lang (1.76m), maar dat was toch wel eventjes schrikken. Er zou er maar net eentje mijn kajak worden ingesleurd tijdens een grote golf, daar zat ik natuurlijk niet op te wachten. Dit zorgde wel voor enorm veel pret en het tempo werd eventjes grondig verhoogd.
Eenmaal aangekomen bij het Donut Island wisten we niet wat we meemaakten, en zoals de naam van het eiland al weergeeft, het was een ware donut. Dat wil zeggen rond van de buitenkant en een gat in het midden en dat was bereikbaar met de kajak. Er was namelijk een natuurlijke ingang waardoor je onder de rotsen door, een soort van tunnel, naar binnen kon. En eenmaal binnen aangekomen was ik het bijna eventjes kwijt. Dit was zo ontzettend vet, het leek net of je aangespoeld was in een geheim paradijs of dat je meespeelde met een aflevering van Expeditie Robinson, een van mijn favoriete programma’s. Het was namelijk helemaal dicht aan de buitenkant, er was leven in het water en op de rotsen, en als je omhoog keek zag je de stralende zon door de dichtgroeiende natuur, geweldig!
Na een flinke middag kajakken, het genieten van schoonheid van de oceaan en het spelen in de grote golven, werd er nog een kers en wat slagroom aan de al zo lekkere taart toegevoegd.
ORKA'S, levensechte, grote, enorme, reusachtige, angstaanjagende, schitterende Orka's. We hebben ze dit weekend gewoon in het echt gezien… wat voor soort het was, daar heb ik dan geen verstand van, maar het waren ze wel. Dolfijnen hadden we al gezien, dat zijn kleine lieve zoogdieren die in het water spelen en hier en daar een duik boven het water nemen, super gaaf om te zien en niets mis mee, maar deze beesten, dat is wel even gigantisch om te zien. Het was dan ook een prima afsluiting van het weekend…
Nu we weer helemaal bij gekomen zijn van de zonnestralen, is het morgen weer tijd om naar mijn stage te gaan, waar ik twee dagen niet ben geweest om mijn rust te pakken, om vervolgens dit weekend weer van alles mee te gaan maken. Ik ga mezelf in ieder geval nog beter insmeren, een pet en een zonnebril dragen om zo het volgende reisverslag gewoon weer op de zondag avond te kunnen schrijven.
Met mij gaat alles weer goed, en ik hoop dat het met u ook goed gaat,
het allerbeste!
Sander Antonis
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
